ေသခါနီး ဆယ္ရက္အလို chaos ၏ ကေယာင္ကတမ္း ဖြင္႔ဟခ်က္မ်ား

အခ်ိန္ေတြရွိေနတုန္းက ငါ…
ေသရမယ္ဆိုတာကို ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ႔တယ္။
မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို
လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႔ ေပါ႔ပါးေနတာပဲ။
……………………………………
………………………………………….
……………………………………………………
…………………………………………………………….

ရွာရွာ ၾကံၾကံလဲ တက္တတ္ပါတယ္။ မေသခင္ ဆယ္ရက္အလိုတဲ႔။ ကဲ….ယိမ္းႏြဲ႔ပါး က ကိုမိုးၾကယ္ေရ။ စိတ္ထဲရွိတဲ႔ အတိုင္း လက္ကသြားတဲ႔ အတိုင္းေရးလိုက္ၿပီေနာ္။ အင္း……။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကၽြန္မက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက “ခ်ဴခ်ာမယ္” (ပန္းကန္ျပားမယ္ေတာ႔မဟုတ္ဘူးေနာ္ အဟတ္) ဆိုတဲ႔ ဘြဲ႔နာမည္ကို မလိုခ်င္ပဲ ပိုင္ဆိုင္ထားရတာ။ ခုခ်ိန္ထိေပါ႔။ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ေရာဂါေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳနဲ႔ ဘယ္ကေနမွန္းမသိဘဲ ၀င္၀င္လာတတ္လြန္းလို႔ လူမ်ားတကာရဲ႔ “အဲ႔ေလာက္ေတာင္ပဲ ေပ်ာ႔ရလား? အားအားရွိဖ်ားေနတယ္ေနာ္? ဒီလိုမ်ိဳးသာဆို အသက္ႀကီးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ? နင္ေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္?” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ျပန္ေျဖစရာ စကားမရွိခဲ႔ပါဘူး။ ေမာင္ႏွစ္မသားခ်င္း အရင္းအခ်ာဆိုတာ တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ မရွိတဲ႔ ကၽြန္မ၊ မိဘေတြရဲ႔ ပံုေအာၿပီး ခ်စ္တဲ႔ အခ်စ္တစ္ခုကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ပိုင္ဆိုင္လို႔ စိတ္ပ်က္စရာ ေန႔ရက္ေတြကို အားတင္းၿပီး ေက်ာ္လႊားေနရတယ္။ ေသမင္းဆိုတာ မ်က္ႏွာမလိုက္တတ္ဆံုးေသာ၊ ဘာနဲ႔မွ လာဘ္ေပးလို႔ မလႊတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ အမွန္တရားရဲ႔ ခါးသီးတဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးေပါ႔။ တကယ္လို႔မ်ား ေသမင္းက မဆိုင္းမတြ လက္မရြံ႕ဘဲ တစ္ေခ်ာင္းတည္းသာ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ရတဲ႔ အသက္ကို ႏႈတ္ယူမယ္ဆိုရင္လဲ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဆယ္ရက္ပဲက်န္ေတာ႔မယ္႔ အခ်ိန္ကို ေရာဂါဆိုးဆိုးရြားရြား တစ္စံုတစ္ရာနဲ႔ နာက်င္တဲ႔ ေ၀ဒနာကို အိပ္ရာထက္မွာ ခံစားၿပီး မကုန္လြန္ခ်င္ဘူး။ ကုိယ္႔အနီးနားက ကိုယ္႔ကိုခ်စ္တဲ႔ လူေတြ မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေ၀ဒနာခံစားေနရတာကို မျမင္ေစခ်င္ဘူး။ မျမင္ခိုင္းရက္ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ သူတို႔ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မခြဲႏိုင္ဘူး။ မခြဲရက္ဘူးေလ။

အခ်ိန္ေတြကို ရပ္တန္႔ေပးထားပါလား
ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ပါ။
ဟင္႔အင္း……
လာမေခၚနဲ႔ဦး
အဆင္သင္႔မျဖစ္ေသးဘူး။
ဘယ္ခ်ိန္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေမးနဲ႔
ငါ…ေျဖစရာ စကားမရွိဘူး။

ဆယ္ရက္တဲ႔ ……
နည္းလိုက္တာ။
ေန႔စြဲေတြက တြန္းတိုက္လို႔
ေန႔သစ္ကို ကူးေျပာင္းဖို႔ အားယူေနတယ္။
နာရီေတြကလဲ
တစ္ခ်က္ခ်က္နဲ႔
အခ်ိန္မွန္လည္ပတ္ရင္း
ေအာင္ႏိုင္သူတစ္ဦးရဲ႔
အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔
ငါ႔ကို ေလွာင္ရယ္ေနၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။
ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ?
ေတြးရင္း….ရက္ေတြကုန္လြန္ကုန္ၿပီ။
အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ႔ဘူး။
ပထမဆံုး သတိရမိတာက ဘုရားသခင္ကိုေပါ႔။
ဟုတ္တယ္……
ငါ…ဘုရားရွိခိုးရင္းနဲ႔ တရားရိပ္မွာ ေအးခ်မ္းမႈကိုရွာရမယ္။
သံေယာဇဥ္ အပူမီးေတြနဲ႔ ေလာင္ၿမိွဳက္ေနလို႔ အသိဥာဏ္ေတြ ခ်ိနဲ႔ကုန္တာ။
ေသစမ္း…. ဟင္႔အင္း….
ဘာလို႔ ဒီအခ်ိန္မွာမွ ဒီေ၀ါဟာရႀကီးက ငါ႔အတြက္ ခါးသီးေနတာလဲ။
မေျပာနဲ႔ အဲ႔ဒီ ေသစကားေတြ။
ဟား…….ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိ ငါ တရားမရေသးဘူးပဲ။


မၾကည္႔န႔ဲ
အဲ႔လိုမ်က္လံုးေတြနဲ႔
သနားစရာမလိုဘူးေလ။
ဒီလမ္းဟာ အားလံုးအတြက္
ေဖာက္ထားတာ။
တစ္ေန႔က်ရင္
ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ မတူညီနဲ႔ေနရာစံုက
အတူတူ ေလွ်ာက္ရမွာပဲ။

မ်က္ခြံေတြေလးလာၿပီ။
အင္း………..
ငါ မလိုခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္တစ္ခု
အေရွ႔မွာ ငုတ္တုတ္ေရာက္ေနၿပီ။
သြားရေတာ႔မယ္။
မ်က္စိဖြင္႔မရေတာ႔ဘူး။
မငုိနဲ႔ေလ။
မငုိနဲ႔……
ငါေနာက္ဆံမတင္းခ်င္ဘူး။
အသံေတြ မၾကားရေတာ႔ပါလား…..
အိုး………….
ငါကိုယ္တိုင္ရဲ႔
ငါ႔ရုပ္ကလာပ္ ေရွ႔မွာ လွဲေလ်ာင္းေနပါလား…
ဒါဆို…ငါ………

မေသခင္ဆယ္ရက္ကို ကဗ်ာနဲ႔ေရးလိုက္တာ။ အဟတ္။ တကယ္ပဲ ေသသြားသလိုခံစားရတယ္။ ဆယ္ရက္မွာ လူမ်ားေတြလို ဘာလုပ္မယ္။ ဘယ္သြားမယ္။ ဘာစားမယ္နဲ႔ ကၽြန္မ အခ်ိန္ေတြမကုန္ပဲနဲ႔ အေတြးေတြ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ရင္းပဲ ေသသြားမယ္ထင္တယ္။ အင္း….ဒီေခါင္းစဥ္ေလး ေရးရတာ အက်ိဳး အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဆယ္ရက္ မေျပာနဲ႔ နက္ျဖန္ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုတာေတာင္ ႀကိဳသိခြင္႔မွမရွိတာပဲ။ ဒီေန႔ လတ္တစ္ေလာ တန္ဖိုးရွိတဲ႔အခ်ိန္ ေတြကို အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်မယ္ေလ။ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတဲ႔ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အာခံရင္းနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္မယ္႔ အရာေတြကို ေသမင္းဆိုတဲ႔ ကိုရုပ္ဆိုး မလာခင္ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လွပတ႔ဲ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ျခယ္မႈန္းထားမယ္။

ေခးေရာ့စ္