ကၽြန္မ......မသိဘူး

ကၽြန္မကိုစကားေၾကာအနည္းငယ္ရွည္ခြင္႔ျပဳပါ။

ဒီလိုပါ.....computer ေ႐ွ႔မွာ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ထိုင္တဲ႔ကၽြန္မ၊ ထမင္းေမ႔ဟင္ေမ႔နဲ႔ အဆိုးဆံုး အေပါ႔သြားဖို႔ေတာင္ သတိမရနဲ႔ ေနလာတာၾကာၿပီေလ။ ေနာက္ဆံုး လက္တစ္ဖက္လဲ ေတာ္ေတာ္နာခဲ႔ၿပီ။ ေဆးေသာက္ ေဆးလိမ္းနဲ႔ သံသရာ လည္ေနတာေပါ႔။ မေန႔က ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ (၅:၃၀) အေဖကလာႀကိဳတယ္။ blog တကာေလွ်ာက္သြားရင္း ဆက္ blog ခ်င္ေသးတာနဲ႔ အေဖ႔ကို (၆) နာရီမွ ျပန္လာႀကိဳေပးဖို႔ေျပာေတာ႔ အေဖက "သမီးကို အႏွိပ္သည္ အေဒၚႀကီး ႏွိပ္ေပးမလို႔ ေစာင္႔ေနတာၾကာၿပီ၊ အဲ႔ဒါဆိုလဲ (၆)နာရီ အိမ္ျပန္ေရာက္မွႏွိပ္ေတာ႔"လို႔ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။ (၆)နာရီထိုးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ ကၽြန္မ ဗိုက္သိပ္ဆာေနၿပီ။ "ထမင္းစားေတာ႔မယ္"ေျပာေတာ႔ ကၽြန္မအေဒၚက"ဒီအေဒၚႀကီးက သမီးျပန္အလာ ေစာင္႔ေနတာ၊ ျပန္ရမွာလဲ ေ၀းတယ္၊ ကေလးေတြလဲ အိမ္မွာ ေစာင္႔ေနတယ္"လို႔ေျပာေတာ႔ ကၽြန္မလဲ ထမင္းမစားေတာ႔ပဲ အႏွိပ္ခံလိုက္တယ္။ လက္နာတာ နဲနဲသက္သာရင္ရၿပီေပါ႔။ အေဒၚႀကီးက တကယ္႔ကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႏွိပ္ေပးပါတယ္။ သူ႔ရင္ထဲက အပူကို ဖံုးဖိရင္း ေစတနာ အၿပည္႔နဲ႔လုပ္ေပး႐ွာပါတယ္။ ထူးဆန္းတာက လက္နာမေပ်ာက္ခင္ ကၽြန္မ ရင္ဘတ္အနာ တိုးလာပါေရာ။ ေၾသာ္. ငါကေတာ႔ ဇိမ္နဲ႔ အႏွိပ္ခံေနတယ္။ သူ႔ သားသမီးေတြက အေမျပန္အလာကို ေစာင္႔ေနတာေလ။ ဗိုက္ေတြလဲ ဆာလွေရာေပါ႔။ သားအႀကီးက ထမင္းအိုး တည္ေပးထားမယ္ ေျပာတယ္တဲ႔။ မေတာ္တဆ အပူေလာင္သြားရင္ ဆိုတဲ႔အေတြးက ကၽြန္မကို ေျခာက္ျခားလာေစတယ္။ ကၽြန္မ ဗိုက္ဆာေနတာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ ဆက္လက္ၿပီး အႏွိပ္ခံႏိုင္တဲ႔ အင္အားမ႐ွိေတာ႔ပါဘူး။ "ရၿပီ...အန္တီ..သက္သာသြားပါၿပီ" လို႔ေျပာၿပီး အေဖကပဲ သူ႔ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးလိုက္တယ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဟင္းခ်က္ရမယ္႔ အေဒၚႀကီး အဆင္ေျပေအာင္ ဟင္းေတြထည္႔ေပး၊ ပိုက္ဆံေပးေပါ႔။ ဒီေန႔ဒီေခတ္ထဲမွာ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ႔ သူေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ကို တစ္ရက္ ကူညီႏိုင္မယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေယာက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ကၽြန္မ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ကူညီႏိုင္မလဲ.............ဟင္႔အင္း........ကၽြန္မ မသိဘူး.......

chaos